اوژن دولاکروا

فردیناند ویکتور اوژن دولاکروا (به فرانسوی: Ferdinand-Victor-Eugène Delacroix)‏ ‏ (26 آوریل 1798 - 13 اوت 1863) مهم‌ترین نقاش رمانتیسیسم فرانسه است.^[1]

خودنگاره اوژن دولاکروا (1837).

او شخصیتی چند وجهی بود که علایق وسیع و متنوعی داشت. عنوان انقلابی افراطی از آن رو به وی تحمیل شده بود که نمی‌توانست معیارهای آکادمیک را بپذیرد. بحث‌های مربوط به یونانیان و رومیان، که در آن‌ها بر طراحی درست تأکید می‌شد و پیوسته از شبیه‌سازی تندیس‌های کلاسیک سخن می‌رفت، برای وی جالب توجه نبود. او معتقد بود که در نقاشی، رنگ از طراحی و خلاقیت از دانش، بسیار مهم‌تر است. در حالی که دومینیک انگر و پیروانش شیوه? فاخر را می پروراندند و پوسن و رافائل را ستایش می‌کردند، دولاکروا با ارجح دانستن نقاشان ونیزی و روبنس، هنرشناسان را به شگفتی وا می‌داشت.^{[پانویس 1]} دولاکروا، که انگر از او به‌عنوان مخرب هنر می‌هراسید، ادبیات و تاریخ را برای موضوعاتی می‌کاوید که بتوانند، با اسلوب جذاب و احساس برانگیز وی، بیانگر غایات شخصی‌اش باشند.^{[پانویس 2]}

اوژن دولاکروا از دانش‌آموختگان دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس بود. وی از موضوعات فاضلانه‌ای که آکادمی به تصویر در آوردنشان را از نقاشان می‌خواست خسته بود، و در سال 1832 به شمال آفریقا سفر کرد تا درباره? رنگ‌های تابناک و آرایه‌های رومانتیک جهان عرب پژوهش کند.^{[پانویس 3]}

نگارخانه

• 

  قایق دانته (1822)

• 

  کشتار خیوس (1824)

• 

  مرگ سارداناپالوس
  (1827)

• 

  آزادی هدایت‌گر مردم (1830)

• 

  زنان الجزایری (1834)

• 

  پرتره? فردریک شوپن و ژرژ ساند (1838)

• 

  ورود صلیبیون به قسطنطنیه
  (1840)

• 

  مرگ دسدمونا
  (1858)

• 

  سلطان مراکش

پانویس

منابع

• لینتن، نوربرت. تاریخ هنر مدرن. ترجمه? رامین، علی. چاپ اول. تهران: نشر نی، 1382.
• گامبریچ، ارنست. تاریخ هنر. ترجمه? رامین، علی. چاپ سوم. تهران: نشر نی، 1379